این کتاب به بررسی تاریخچه توسعه هواکشت که ریشه در کشفیات اساسی مرتبط با گیاه‌شناسی و شیمی و همچنین ارتباط مستقیمی با توسعه آب‌کشت دارد، می‌پردازد. «هواکشت» (آئروپونیک) نسخه نسبتاً جدیدی از سیستم «آب‌کشت» (هیدروپونیک) است. در این شیوه، گیاهان در محیط هوا یا مه، بدون استفاده از هیچ بستری پرورش داده می‌شوند؛ بنابراین ریشه گیاه به طور مداوم یا غیرمداوم در محیطی که اشباع از ذرات ریز عناصر غذایی است قرار دارد.
در روش هواکشت ریشه‌ها دسترسی بیشتری به اکسیژن دارند که این امر منجر به تولید گیاهان سالم‌تر، نرخ رشد سریع‌تر محصول و افزایش عملکرد می‌شود و امکان استفاده از سیستم هواکشت را در فضاهای پرورش تجاریِ بسیار بزرگتر افزایش می‌دهد.
مهمترین مزایای شیوه هواکشت عبارت‌اند از: استفاده از آب کمتر نسبت به شیوه کشت در فضای باز (تا 95 درصد)، عدم استفاده از آفت‌کش‌ها یا کودهای شیمیایی مضر، کاهش ردپای کربن، عدم نشت مواد غذایی گیاه به آبراهه‌ها و... تفاوت عمده شیوه «هواکشت» با «آب‌کشت» در این است که در شیوه آب‌کشت، ریشه‌ها فقط با اکسیژن محلول در آب، ارتباط می‌گیرند، در حالی‌که در شیوه هواکشت، ریشه‌ها در تماس مستقیم با هوا و به‌ویژه اکسیژن هستند.
کتاب حاضر، پاسخی است به این سوال چالش‌برانگیز عصر حاضر که: چگونه در قرن 21 و بعد از آن قادر خواهیم بود غذای بشر را تأمین کنیم؟

برای ارسال نظر وارد سایت شوید